1. Sporty konne uznane przez Międzynarodową Federację Jeździecką. Dyscypliny olimpijskie: ujeżdżenie, skoki, wkkw; Opisz 1 dyscyplinę.

Międzynarodową Federację Jeździecką założono w 1921 r.Pod aktem założycielskim podpisali się przedstawiciele 8 państw
(Belgia, Dania, Francja, Japonia, Norwegia, Stany Zjednoczone, Szwecja, Włochy), za to pierwszym
prezydentem FEI został Baron du Teil (1921–1927), a głównym celem było ogólnoświatowe
wspieranie i ujednolicenie skoków przez przeszkody, uj.eżdżenia i WKKW. Działalność FEI powoli
nabierała rozpędu, dzięki czemu z czasem organizacja zaczęła zrzeszać coraz więcej federacji
narodowych (tuż przed IO 1924 było ich 14, by dziś liczyć już 136 członków), jak również
obejmowała nadzór nad kolejnymi sportami konnymi (obecnie FEI wspiera ujeżdżenie,
paraujeżdżenie, skoki przez przeszkody, WKKW, powożenie, parapowożenie, woltyżerkę, rajdy
długodystansowe i reining).

Ujeżdżenie to olimpijska dyscyplina jeździecka. Polega na dążeniu do doskonałości harmonii pomiędzy jeźdźcem i koniem. Jeździec i koń wykonują określony program składający się z figur na placu zwanym czworobokiem. Programy mają różny poziom trudności i wymagają od jeźdźca i konia odpowiedniego przygotowania do ich zaprezentowania. Znajomość podstaw ujeżdżenia jest niezbędna do uprawiania niemal wszystkich dyscyplin jeździeckich.

2. Formy i sposoby rekreacyjnego spędzania czasu wolnego. Wypoczynek aktywny.

Odpoczynek jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu, każdej żywej istoty i w tym też człowieka. Możemy mówić o odpoczynku biernym i aktywnym.

Odpoczynek bierny

Jest to ograniczenie do minimum wszelkiej aktywności – zarówno mięśniowej, jak i umysłowej. Najbardziej efektywną formę takiego odpoczynku stanowi sen, a szczególnie jego faza REM. Wtedy właśnie następuje wyraźne obniżenie napięcia mięśni szkieletowych. Podczas snu odpoczywają także: centralny układ nerwowy, serce, układ pokarmowy i układ oddechowy. Inne formy biernego odpoczynku to np. czytanie lub oglądanie telewizji. Układ ruchowy będzie podczas tych czynności odpoczywał, o ile zapewni się kręgosłupowi odpowiednio twardą i ukształtowaną podpórkę.

Odpoczynek czynny

To pełna aktywność ruchowa. Przejawia się ona w praktycznie każdym ruchu, jaki wykonujemy, również w codziennych czynnościach, takich jak gotowanie czy chodzenie. Ale aby aktywność ruchowa sprawiała przyjemność, najlepiej dobierać ją w zależności od stopnia i rozległości zmęczenia oraz indywidualnych upodobań. Mogą to być np. spacery, turystyka, praca na działce czy sport. Ważne, żeby wypoczynek aktywny był tak regularny, jak regularnie odpoczywamy biernie np. podczas snu.

Wysiłek to przede wszystkim najskuteczniejszy i najtańszy sposób na uniknięcie wielu schorzeń

Ma on korzystny wpływ na układ oddechowy, krwionośny oraz ruchu, a także usprawnia procesy metaboliczne.

Układ oddechowy. Regularna aktywność fizyczna zwiększa pojemność życiową płuc, maksymalny stopień wentylacji oraz ilość krwi wtłaczanej z płuc do krwiobiegu. Wszystko to sprawia, że organizm zyskuje lepszą wytrzymałość ? wolniej się męczy i dłużej zachowuje siły.

Układ krwionośny. Dzięki systematycznemu wysiłkowi rośnie objętość krwi znajdującej się w krwiobiegu. Wzrasta też pojemność wyrzutowa serca, co powoduje, że zarówno podczas wysiłku, jak i spoczynku, skurcze serca są rzadsze. To z kolei sprawia, że tlen dostarczany wraz z krwią jest lepiej wykorzystywany. Zwiększony przepływ krwi przez tkanki powoduje, że końcowe produkty przemian metabolicznych są sprawniej usuwane z organizmu. Dzięki regularnym ćwiczeniom wzrasta objętość naczyń krwionośnych, zwiększa się moc serca, a sieć naczyń wieńcowych rozrasta się. Zmiany te sprawiają, że serce jest w stanie znosić większe obciążenia, spada więc ryzyko zawału.

Układ ruchu. W mięśniach szkieletowych wzrasta liczba mitochondriów. Zwiększa się też intensywność syntezy enzymów biorących udział w oddychaniu tlenowym. Dzięki temu komórki mięśniowe lepiej przyswajają tlen, co z kolei powoduje bardziej dynamiczny przyrost masy mięśniowej. Lepiej natlenione mięśnie są też silniejsze. Osoba, która regularnie ćwiczy nie miewa zakwasów – w mięśniach nie zachodzi bowiem oddychanie beztlenowe, które je powoduje. Mocne mięśnie skutecznie chronią kości i stawy przed kontuzjami.

Procesy metaboliczne. Przy długotrwałym wysiłku komórki zużywają jako paliwo wolne kwasy tłuszczowe, a więc spalany jest nadmiar tkanki tłuszczowej. Dzięki tym procesom regularny wysiłek prowadzi do szczupłej sylwetki. Dzięki aktywności fizycznej spada też zawartość cholesterolu we krwi, co w dużym stopniu zapobiega wystąpieniu miażdżycy oraz zawału serca.

Psychika. Przede wszystkim ruch to najlepsza metoda zwalczania zmęczenia psychicznego. Ponadto wspólne uprawianie aktywności fizycznej integruje ludzi i pomaga zapomnieć o codziennym stresie. Dzięki lepszemu dotlenieniu mózgu poprawia się pamięć i koncentracja. Zdaniem ekspertów aktywność fizyczna zmniejsza też ryzyko uzależnień, gdyż osoby zajmujące się sportem rzadziej sięgają po używki.

Szczególnie korzystny wpływ na zdrowie przynosi ruch na świeżym powietrzu. Należy jednak pamiętać, że czynny odpoczynek nie w każdym przypadku zmęczenia jest wskazany i efektywny. Najlepiej, gdy stosuje się go przy umiarkowanym zmęczeniu psychicznym i lekkim zmęczeniu fizycznym.

Z wiekiem sprawność organizmu człowieka maleje. Zawsze jednak należy pamiętać o odpowiednich proporcjach pomiędzy biernym, a aktywnym spędzaniem czasu. Każdy moment na zmianę trybu życia jest dobry, a twierdzenie, iż człowiek może być aktywny dzięki zdrowiu, jakim się cieszy?jest błędne. Wręcz przeciwnie ? człowiek zachowuje zdrowie i rozwija sprawność właśnie dzięki różnorodnej aktywności, którą podejmuje.

3. Zasady bezpieczeństwa i BHP w rekreacji konnej i jeździectwie. Dobrostan zwierząt. Co najważniejsze w dobrostanie?

Wszystkie osoby poruszające się konno zobowiązane są do noszenia podczas jazdy prawidłowo zapiętego kasku ochronnego. Osobom do 16 roku życia zaleca się, aby podczas jazdy stosowały kamizeleki ochronne. Podczas jazd rekreacyjnych zabrania się używania kamizelek z poduszką powietrzną . Zabrania się również zakładania kasku ochronnego na inne nakrycie głowy z wyłączeniem specjalnej czapki pod kask jeździecki. Wszyscy jeźdźcy wyścigowi podczas jazdy konnej mają obowiązek stosowania kamizelek do jazdy konnej.

Dobrostan możemy definiować jako brak cierpienia, dobry stan zarówno fizyczny i psychiczny.Podstawowe znaczenie dla dobrostanu zwierząt ma jakość środowiska hodowlanego. Środowiska zwierzęcia można podzielić na środowisko fizyczne, na które składa się materialna strona warunków
chowu (np. pomieszczenia stajenne, mikroklimat, żywienie), oraz środowisko społeczne, tworzone przez inne osobniki tego samego gatunku oraz do pewnego stopnia człowieka.Przy ocenie dobrostanu zwierząt gospodarskich kryteria, których spełnienie będzie wymagane i kontrolowane są następujące:

Zapewnienie stałego dostępu zwierząt do wody (w kojcu, na stanowisku, na wybiegu i pastwisku).
Minimalne wymiary stanowisk i powierzchni kojca.
Prawidłowe wykonanie wentylacji i właściwe oświetlenie budynków inwentarskich.
Prawidłowe gromadzenie, przechowywanie i zagospodarowanie odchodów.

4. Użytkowanie wierzchowe i zaprzęgowe koni w rekreacji. Walory takiego użytkowania.

Wierzchowe użytkowanie koni nabiera coraz większego znaczenia, a w krajach rozwiniętych stanowi dominujący kierunek wykorzystywania koni. Zespół akcesoriów niezbędnych do wierzchowego użytkowania koni (siodło, uzda, czasami, napierśnik, itp.) określany jest mianem rzędu końskiego.W praktyce wykorzystuje się wiele typów siodeł (wszechstronne, skokowe, ujeżdżeniowe, wyścigowe) oraz uzd, różniących się od siebie rodzajem kiełzna (różne typy wędzideł, munsztuki itp.) lub nachrapników (hanowerski, polski, meksykański, itp.).

Konie do tego typu użytkowania cechuje konstytucja delikatna, tkanka sucha i jędrna, lekka budowa i szybka przemiana materii. Są wytrzymałe i zdolne do maksymalnego wysiłku w krótkim czasie. Odznaczają się, żywym temperamentem i szybką reakcją na bodźce zewnętrzne. Budowa tych koni umożliwia im szybki ruch w stępie, kłusie, a zwłaszcza w galopie. Kończyny ich są stosunkowo długie, o stawach i ścięgnach wyraźnie zarysowanych, wysokość w kłębie powinna być zbliżona do długości tułowia. W związku ze stale wzrastającymi wymaganiami stawianymi koniom użytkowanym w sporcie jeździeckim powinny być one wysokie (ponad 165 cm wys. w kłębie) i dobrze umięśnione, ale o suchej tkance.